Α΄. Η ΠΟΛΥΚΡΟΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ 5ης ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.

του ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ
15/01/2010
Α΄. Η ΠΟΛΥΚΡΟΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ 5ης ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
Η απόφαση της 5ης ολομέλειας του Κ.Κ.Ε. (31-1-1949) είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες αποφάσεις του Κ.Κ.Ε., είναι μια απόφαση που σχολιάστηκε αρνητικά και με δριμύτητα, μία απόφαση που προκάλεσε δικαιολογημένη οργή, έντονη αποδοκιμασία, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, αντιδράσεων και φραστική καταδίκη.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Και ενώ το Ελληνικό κράτος πάνοπλο πλέον και με δύναμη στρατού που έφτανε τις 300.000 άνδρες υπό τη νέα ηγεσία του Στρατάρχη Παπάγου ετοιμαζόταν για την τελική εξόρμηση και στην πολιτική ατμόσφαιρα βάραινε η απειλή της άμεσης αμερικανικής ανάμιξης με αποστολή εκστρατευτικού σώματος στην Ελλάδα, συνήλθε στις 31 Ιανουαρίου 1949 κάπου στα βουνά η 5η ολομέλεια του Κ.Κ.Ε..
Η σύνοδος αυτή του ανωτάτου καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος είχε ν’ αντιμετωπίσει πολλά και ακανθώδη προβλήματα. Το σπουδαιότερο ήταν η απόκρουση της προετοιμαζόμενης επίθεσης του Εθνικού Στρατού, η οποία, κατά τις πληροφορίες που διέρρεαν ως την ηγεσία του Δημοκρατικού Στρατού, είχε ακόμη δυο σκέλη, μετά την εκτέλεση του πρώτου μέρους του, την εκκαθάριση δηλαδή του Μοριά, βάσει του σχεδίου «Π ε ρ ι σ τ ε ρ ά». Υπήρχε δηλαδή ένα δεύτερο σχέδιο με το συνθηματικό όνομα «Π ύ ρ α υ λ ο ς», που είχε ως στόχο τη συντριβή του αντάρτικου της Ρούμελης, και επίσης ένα τρίτο και τελευταίο που θα ολοκλήρωνε την εκμηδένισή του, με το όνομα «Πυρσός», που θα είχε ως στόχο την οριστική εκκαθάριση του Γράμμου και του Βίτσι, οπότε και θα εκμηδενιζόταν τελείως η ανταρσία σ’ όλη την έκταση της ελληνικής υπαίθρου. Στην απόφαση αυτή, την αντίθετη προς τα εθνικά μας συμφέροντα και που συντελεί στην αποδυνάμωση του Ελληνικού Έθνους, της 5ης Ολομέλειας της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. πήραν μέρος όλα τα μαχόμενα και εν ενεργεία στελέχη της. Ονομαστικά αναφέρονται οι Ν. Ζαχαριάδης, Γιάννης Ιωαννίδης, Μάρκος Βαφειάδης, Μ. Παρτσαλίδης, Β. Μπαρτζώτας, Δ. Βλαντάς, Λ. Στρίγκος, Π. Ρούσος, Γ. Γούσιας, Κ. Κολιγιάννης, Ζήσης Ζωγράφος , Κώστας Καραγιώργης, Β. Μαυρομάτης, Χρύσα Χατζηβασιλείου, Αλέγρα Σκίφτη, Κ. Λουλές, Μιχ. Σινάκος, Μιλτιάδης Πορφυρογένης, Θανάσης Χατζής, Φώκος Βέτας, Μιχ. Τσάντης, Απ. Γκρόζος, Πολύδωρος Δανιηλίδης, Μ. Βατουσιανός. (ΤΑΣΟΣ ΒΟΥΡΝΑΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ της Νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, Τόμος Δ΄, σελίδα 289 - 290).
Η πρώτη κυβέρνηση των βουνών είχε σχηματιστεί, στις 23 Δεκεμβρίου 1946 από 8 μέλη, υπό την προεδρία του Μάρκου, ο οποίος διατηρούσε και την αρχιστρατηγία του ΔΣΕ. Η νέα κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά την 5η Ολομέλεια, με πρόεδρο τον Δημ. Παρτσαλίδη, το Γενάρη του 1949, αποτελέστηκε από 16 μέλη: Πρόεδρος Παρτσαλίδης. Υπουργοί: Ιωαννίδης, Ρούσος, Βλαντάς, Μπαρτζώτας, Στρίγκος, Κ. Καραγιώργης, Μήτσος Παπαδημήτρης, Μιλτ. Πορφυρογένης, Στ. Σαβίδης, Παρμ. Αβδελίδης, Πέτρος Κόκκαλης, Γ. Ταπακίδης, Απ. Γκρόζος, Γιάννης Βουρνάς και Πασχάλης Μητρόφσκι .
Στη νέα κυβέρνηση μετείχε και ένας από τη λεγόμενη μειονότητα των «Σλαβομακεδόνων», ο Πασχάλης Μητρόφσκι. Οι σλαβικής καταγωγής κάτοικοι της Ελλάδας, οι λεγόμενοι από την ίδια τη φυλετική τους ορολογία «Γκρεκομάνοι», είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, εν αντιθέσει με τους κατοίκους των περιοχών των άλλων Βαλκανικών κρατών εκτός των ορίων της Ελλάδας, που εσύροντο εθνικά και πολιτικά πότε προς τη Γιουγκοσλαβία και πότε προς τη Βουλγαρία και αποτελούσαν μόνιμο πρόβλημα της περιοχής της Μακεδονίας από τον καιρό που οι Βαλκανικοί εθνικισμοί συγκρούονταν αιματηρά κατά την περίοδο 1903 – 1908, όταν τα εδάφη εκείνα ήταν τουρκοκρατούμενα.
Το λεγόμενο Μακεδονικό είχε πολλά αγκάθια και αποτελούσε ανασχετική τροχοπέδη για το ελληνικό προοδευτικό κίνημα, δεδομένου ότι οι Γκρεκομάνοι της Ελλάδας (δίγλωσσοι κατά τις τελευταίες δεκαετίες) δεν αποτελούσαν πρόβλημα μειονότητας για τη χώρα. Έλαβαν ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση χωρίς διακρίσεις φυλετικές και πολλοί υπηρετούσαν ήδη στις τάξεις του ΔΣΕ, δεδομένου ότι τα χωριά τους ανήκαν στην ανταρτοκρατούμενη περιοχή. (Τάσος Βουρνάς, ενθ. ανωτέρω σελίδα 291).
Γιατί ανακινήθηκε το Σλαβομακεδονικό;
Η 5η Ολομέλεια, προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, στην απόφαση που ψήφισε, ασχολήθηκε εντελώς απρόοπτα με το «Σλαβομακεδονικό», ένα ζήτημα δηλαδή, που μόνο ζημιά είχε ως τότε προσπορίσει κατά καιρούς στην ιστορία του κινήματος.
«Στη Βόρεια Ελλάδα – έλεγε η σχετική παράγραφος – ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει».
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια, από το 1936, οπότε το Κ.Κ.Ε. μετά πολλές ιδεολογικές και πολιτικές ταλαντεύσεις, δήλωσε στην ελληνική βουλή δια στόματος του τότε κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου Σκλάβαινα, ότι θεωρεί τη Μακεδονία αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού εδάφους, επανεφερόταν σε κομματικό κείμενο το «μακεδονικό». Τι επεδίωκε το Κ.Κ.Ε. και ποια πολιτικά οφέλη προσδοκούσε από την ιστορία αυτή, που αναζωπυρωνόταν και πάλι στην ελληνική μεθόριο;
Έγιναν πολλές υποθέσεις και γράφτηκαν πολλά γύρω από το θέμα. Ειπώθηκε ότι η παράγραφος αυτή της απόφασης διευκόλυνε τη στρατολογία στο Δ. Σ. του σλαβογενούς στοιχείου από την ύπαιθρο της Φλώρινας – Καστοριάς. Διατυπώθηκε επίσης, ο ισχυρισμός, ότι η μη διακήρυξη εκ μέρους του Δ. Σ. σαφούς προγράμματος υπέρ των σλαβογενών πληθυσμών διευκόλυνε τη γιουγκοσλαβική προπαγάνδα να προσελκύει στη χώρα της τον πληθυσμό περί τη Φλώρινα – Καστοριά, υποδαυλίζοντας τις λιποταξίες.
Φαίνεται όμως, ότι η όλη εκείνη στροφή προς τους «σλαβομακεδόνες» ανήκει στις φαντασιώσεις του Ζαχαριάδη, ο οποίος βλέποντας ότι δεν ήταν εύκολη η αναφανδόν ενίσχυση του ελληνικού αντάρτικου και η αναγνώρισή του από τους Ανατολικούς, σκέφτηκε να επιδιώξει δημιουργία «σλαβομακεδόνικης εθνικής εστίας», που σαν καινούργιο πια κράτος της Βαλκανικής, θα είχε όλα τα δικαιώματα να συνάψει συμφωνίες και να δεχθεί ενισχύσεις από τα άλλα κράτη!
Πάντως η όλη αυτή υπόθεση του «μακεδονικού» φαιδρή ιστορικά και πολιτικά, κράτησε όσο και τα ρόδα. Πέντε μήνες μετά την 5η Ολομέλεια μια σύσκεψη που βαφτίστηκε «των Μακεδόνων Στελεχών του ΔΣΕ», υπό μορφή… «Πενθέκτης» συνόδου, καταδίκασε την παράγραφο αυτή της απόφασης της 5ης Ολομέλειας και την απέδωσε «στην πίεση της κλίκας Τίτο και της σπείρας Κεραμιτζήεφ Γκότσεφ ».
Ήταν αυτοί οι τελευταίοι Γκρεκομάνοι ονομαζόμενοι Κεραμιτζής και Γκότσης, που είχαν ακολουθήσει τον Τίτο στη διάσπασή του με την Κομινφόρμ και για την περίσταση είχαν σλαβοποιήσει τα ονόματά τους, όπως άλλωστε και ο μετέχων ως υπουργός των μειονοτήτων στην κυβέρνηση Παρτσαλίδη «Γκρεκομάνος» Καστοριανός Πασχάλης Μητρόφσκι , ο οποίος ονομαζόταν στα ελληνικά δημοτολόγια της Καστοριάς, Μητρόπουλος. (Τάσος Βουρνάς, ενθ. αν. σελίδες 292 – 293).
Εν προκειμένω, έκρινα αναγκαίο για την περίπτωση να παραθέσω και τις απόψεις ενός έγκριτου και αξιόλογου δημοσιογράφου και ιστορικού της Κομμουνιστικής Αριστεράς, του Φοίβου Γρηγοριάδη, ο οποίος στο ιστορικό του έργο: (ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1944 – 1949, Τόμος 10, σελίδες 364-369) γράφει:
ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ της 5ης Ολομέλειας του Κ.Κ.Ε. που συνήλθε μέσα στο Γενάρη, γίνονται γνωστές από τις 8 Φεβρουαρίου κι’ ύστερα.
Εκείνο που προκαλεί κατάπληξη, πάταγο, αγανάκτηση. Ακόμα και στον πολύπαθο κόσμο της Αριστεράς, αγανάκτηση φέρνει η παράγραφος της 5ης Ολομέλειας, για την Μακεδονία:
«Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδόνικος (σλαβομακεδόνικος) λαός τάδωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους. Ταυτόχρονα οι μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες, που ξενοκίνητα σωβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδόνικο (Σλαβομακεδόνικο) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, τον μοναρχοφασισμό και τον αμερικανο – αγγλικό ιμπεριαλισμό, θα ωφελήσει. Παράλληλα, το Κ.Κ.Ε. πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σωβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδόνικο λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδόνικος και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά…
Το Κ.Κ.Ε. πιστό στη γραμμή του ΕΑΜ, σε στενή συνεργασία με τις άλλες λαϊκές δημοκρατικές οργανώσεις και πρωτ’ απ’ όλα με το ΑΚΕ, το ΝΟΦ …».
Η εξήγησις
Στην αρχή, με την πρώτη κατάπληξη, ο καθένας δίνει για εξήγηση, το κοντό του και το μακρύ του. Και οι πιστοί του Κόμματος για πρώτη αντίδραση έχουν την άρνηση: «Ψέματα είναι. Προβοκάτσια, προβοκάτορες…». Οι αρνητικές εντυπώσεις τους – όπως δεν έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης εκπομπών στις φυλακές ή εξορίες – ενισχύονται και από την αοριστία στις ίδιες τις εκπομπές. Δεν γίνεται συστηματική επανάληψη όπως με άλλες αποφάσεις και συνθήματα. Σιγά – σιγά θα ξεκαθαριστεί, τι γίνεται, και γιατί γίνεται το κακό.
Στο Πολεμικό Συμβούλιο πάλι, αναφέρεται και το όνομα του Στ. Γκότσεφ. Κάτι θυμούνται για τούτον, και στην Αθήνα. Το βρίσκουν ψάχνοντας και στο βιβλίο του Σαράφη. Είναι ο τιτοϊκός καπετάνιος του σλαβομακεδόνικου τάγματος που εστασίασε τον Οκτώβρη του 1944. Με το αιματηρό χτύπημά του τότε από τον ΕΛΑΣ (πενήντα νεκροί) έφυγε στη Γιουγκοσλαβία όπου τον έκαναν αξιωματικό. Τώρα ο τιτοϊκός αυτονομιστής, γίνεται παράγων στο «κράτος του Γράμμου».
Τον Μητρόφσκι, μόνο εκεί τον γνωρίζουν, στη Δ. Μακεδονία. Είναι ο Πασχάλης Μητρόπουλος (Μοραΐτης ο πατέρας του, από τα Γιαννιτσά η μητέρα του). Από τη Γιουγκοσλαβία γύρισε κι αυτός. Στη Γιουγκοσλαβία θα καταφύγουν και οι δυο ξανά, για το υπόλοιπον του βίου τους. Ο Μητρόφσκι θα γίνει και πρόεδρος της Βουλής στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της τιτοϊκής Μακεδονίας του Βαρδάρη (στα Σκόπια).
• Και μόνο η συμμετοχή του Πασχάλη Μητρόπουλου στην ΠΔΚ δίνει την πρώτη ένδειξη, για την απόφαση της 5ης Ολομέλειας. Δεσμεύεται έτσι ο Τίτο. Δεν μπορεί εύκολα να προχωρήσει στη διακοπή σχέσεων με την ΠΔΚ και τον ΔΣΕ (όπως τον πιέζουν, σίγουρα, οι Αμερικανοί). Δεν του έρχεται εύκολο, να κλείσει τα σύνορα. Για να επιτύχει ο Ζαχαριάδης μια α ν α σ τ ο λ ή ε ξ ώ σ ε ώ ς τ ο υ από Βίτσι και Γράμμο, το έφτασε σε μια αυτοκαταδίκη του σε χαρακίρι.
• Σαράντα μέρες χρειάζονται και στην ΕΛΔ, για να βεβαιωθούν πως είναι αληθινή η παράγραφος και όχι καμιά παρείσακτη από ραδιοπροβοκάτορες. Και να εκδηλώσουν την απόλυτη αντίθεσή τους, για οποιοδήποτε λόγο κι αν έγινε η κατολίσθηση (ΜΑΧΗ 20 Μαρτίου):
«… Από αστικές πηγές μας έρχονται οι εκδοχές, πως το Κ.Κ.Ε. αποβλέπει στη δημιουργία ενός αντιτιτοϊκού σλαβικού κρατιδίου, στα νώτα της Γιουγκοσλαβίας. Τέτοια φοβερά απαράδεκτα λάθη όμως, δε διορθώνονται με κατοπινές αυτοκριτικές…».
………………………………………………………..
Για χάρη ξένων σκοπών, το Κ.Κ.Ε. έκανε χ α ρ α- κ ί ρ ι στο κατώφλι της ΝΟΦ. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τούτο το «λάθος» υπήρξε θανάσιμο. και πως δεν διορθώνεται αύριο, με τη συνηθισμένη «αυτοκριτική». Το ζήτημα είναι να μην παρασύρει το Κ.Κ.Ε. στο χαρακίρι του και την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό αυτού του τόπου. Το ίδιο όμως το Κ.Κ.Ε. τι προοπτική μπορεί να έχει; Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και ελεύθερες εκλογές; Πού θα βρει εκλογείς για να τους πείσει πως πρέπει να αυτονομηθεί η Μακεδονία; Ή τον τρίτο πόλεμο που το απαλλάσσει απ’ την ανάγκη νάχει οπαδούς, εμπιστευόμενο στις λόγχες του «σλαβομακεδονικού λαού»; Αλλά η προοπτική αυτή είναι όχι μόνο αντίθετη προς τα σημερινά δεδομένα της διεθνούς πραγματικότητας, αλλά και προς την πολιτική και προπαγάνδα του διεθνούς κομμουνισμού για την Ειρήνη και ενάντια στους πολεμοκάπηλους και θάπρεπε να μας εξηγηθεί επιτέλους, γιατί ο τρίτος πόλεμος πρέπει ν’ αρχίσει με τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας. Μένει η «ελπίδα» να π ρ α γ μ α τ ο π ο ι η - θ ε ί ο διαμελισμός της Ελλάδας. Και όλος ο αγώνας της Εθνικής Αντίστασης και της Δημοκρατίας, όλες οι θυσίες, να καταλήξουν να φτάσουν στον Όλυμπο τα σύνορα της Ελλάδας… Τι θλιβερή κατάντια!…
Η ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΗ θ’ αρχίσει πριν περάσει εξάμηνο. Γιατί μόνο ένα εξάμηνο κρατάει η αναστολή έξωσης. Τον Ιούλιο θα γίνει το κλείσιμο των συνόρων. Δεν το κρύβει ο Τίτο, προειδοποιεί. Και έτσι η απόφαση της Ολομέλειας, ουσιαστικά διαγράφεται. Με μια απόφαση τον Ιούνιο, σε σύσκεψη Μακεδόνων στελεχών του ΔΣΕ. Στην αρχή στρέφονται κατά της «σπείρας Γκότσεφ, Κεραμιτζή» και άλλων της παρέας του πρώτου. Αργότερα θ’ ακολουθήσει και νέα κομματική απόφαση (πιο επίσημη και βαρειά).
Στη σύσκεψη των Μακεδόνων, τον Ιούνιο, καταδικάζεται ανοιχτά η απόφαση της 5ης Ολομέλειας:
«…Παραμένει αναμφισβήτητο το γεγονός ότι η 5η Ολομέλεια της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε., πραγματοποίησε το πέρασμα απ’ το σύνθημα της ισοτιμίας στο σύνθημα της αυτοδιάθεσης, όχι στον κατάλληλο για τα γενικότερα συμφέροντα της επανάστασης χρόνο, κάτω απ’ την πίεση που εξασκούσε η κλίκα του Τίτο και η σπείρα Κεραμιτζή – Γκότσεφ, που προπαγάνδιζαν μέσα στο μακεδονικό Λαό ότι τι το Κ.Κ.Ε. θα σας προδώσει πάλι, ότι όλοι οι μακεδόνες θα σκοτωθούν και θα αφανιστούν και ότι η μόνη σωτηρία βρίσκεται στην ένωση με τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία και έτσι έσπερναν τη σύγχυση μέσα στο μακεδονικό Λαό, κλόνιζαν και έσπαζαν τους πιο αδύνατους . καλλιεργούσαν και ενθάρρυναν τη λιποταξία και έτσι απειλούσαν αυτή την υπόσταση της επανάστασής μας.
Το πέρασμα αυτό απ’ το ένα σύνθημα στο άλλο, που το προκάλεσε η διασπαστική προδοτική πολιτική της σπείρας Κεραμιτζή - Γκότσεφ και των κηδεμόνων τους, προσφέροντας έτσι στο μοναρχοφασισμό και την παγκόσμια αντίδραση τη δυνατότητα να δυναμώσουν τη συκοφαντική ενάντια στο Κ.Κ.Ε. εκστρατεία τους και να προσπαθήσουν να φουντώσουν τα σωβινιστικά πάθη και τη σύγχυση στα πιο καθυστερημένα στρώματα του πληθυσμού, μας επέτρεψε να ξεσκεπάσουμε και ν’ απομονώσουμε ακόμα πιο πολύ την προδοτική κλίκα Κεραμιτζή – Γκότσεφ, πράγμα που αναπτέρωσε την αποφασιστικότητα του μακεδόνικου Λαού στην κοινή πάλη μέχρι την κοινή Νίκη. Παρά τις προσπάθειες που έκαναν και που καταβάλλουν μοναρχοφασίστες και ιμπεριαλιστές να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα μας με το ότι το Κ.Κ.Ε. ξεπουλά δήθεν τη Μακεδονία στους Βουλγάρους, γεγονός παραμένει ότι ο ελληνικός και σλαβομακεδονικός Λαός παλεύουν από κοινού για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία και των δύο Λαών κι αν υπάρχει κίνδυνος ξεπουλήματος της Μακεδονίας, αυτός βρίσκεται στις μεγαλοσέρβικες επιδιώξεις του Τίτο, και στα παζαρέματα που κάνουν μαζί του οι μοναρχοφασίστες της Αθήνας και οι ξένοι ιμπεριαλιστές, παζαρέματα που αποβλέπουν στο να αποχτήσουν οι μοναρχοφασίστες πλεονεχτήματα στην προσπάθεια που κάνουν να καταπνίξουν τον αγώνα για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, τόσο του ελληνικού, όσο και του μακεδονικού Λαού. Είναι άλλωστε γνωστό ότι παρόμοια παζαρέματα κάνουν και για τη Θράκη με τους Τούρκους μπασιμπουζούκους για τον ίδιο σκοπό.
Προδοτική – τυχοδιωκτική κλίκα – Κεραμιτζή – Γκότσεφ κάτω απ’ την έμπνευση των αφεντικών τους από Σκόπια, και Βελιγράδι προβάλλει σήμερα ένα ολοκληρωμένο διασπαστικό εθνικιστικό, φιλοτιτοϊκό πρόγραμμα: Ζητά να γίνει ξεχωριστός μακεδονικός στρατός με μακεδονικό επιτελείο (διοίκηση), που να δρα σε μακεδόνικες περιοχές και να έχει καθοδηγητές μακεδόνες, που ολοκληρωτικά να γίνουν, όπως λεν, δεχτοί και επιθυμητοί απ’ τους μαχητές και τα στελέχη των μακεδόνικων μονάδων…».
• Μερικούς μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο πια και μετά τη συντριβή, η 6η Ολομέλεια θα προσπαθήσει να επανορθώσει τις ζημιές από την 5η. Δεν επανορθώνονται όμως. Η σχετική παράγραφος έχει αξία, μόνο σαν ομολογία. Για την προσπάθεια αναστολής έξωσης.
«Το κόμμα πρέπει να φυλάξει και να δυναμώσει παραπέρα τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδόνικο λαό που σφυρηλατήθηκαν μέσα στον κοινό σκληρό αγώνα. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση των σλαβομακεδόνων, η πάλη για την ισοτιμία τους, η αναγνώριση του δικαιώματος να ζουν λεύτεροι και αφέντες στην πατρική τους γη, δένει τους Μακεδόνες με τους Έλληνες και εμποδίζει τα καταχτητικά σχέδια του Τίτο εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας».
Υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά: Άλλο η ισοτιμία σλαβομακεδόνων στην 6η Ολομέλεια και άλλο η εθνική αποκατάστασή τους στην 5η.
Και οι δύο όμως δείχνουν πως ο πνιγμένος, από τα μαλλιά του πιάνεται.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ αγχέμαχο όπλο που έλειπε από την πανοπλία της Δεξιάς, της το δίνει κι αυτό ο Ζαχαριάδης. Αγχέμαχο για τους κοντινούς, άμαχους, άοπλους και δέσμιους οπαδούς της Αριστεράς. Σωστό στιλέτο. Το φοβερό κατηγορητήριο που έφερνε από τα στρατοδικεία στους τόπους εκτέλεσης ήταν ότι οι κατάδικοι ήθελαν «την απόσπαση μέρους της επικράτειας». Τι άλλο λέει όμως η 5η Ολομέλεια;
Ίσως γι’ αυτό θα κάνει την μόνη αυτοκριτική του ο Ζαχαριάδης. Με τη διαφορά από τη μια στην άλλη Ολομέλεια. Ίσως και να του έδειξαν άλλοι, πώς αντιμετωπίζονται γενικότερα τα εθνικά προβλήματα, στα κομμουνιστικά κράτη. Πώς έφυγαν μέσα σε μια νύχτα οι Γερμανοί από τα βαλτικά κράτη, την Πολωνία, οι Σουδήτες της Τσεχοσλοβακίας και οι γερμανικές μειονότητες Ρουμανίας και Γιουγκοσλαβίας. Στη σύγχρονη ζωή ο άνθρωπος έπαψε να μένει κολλημένος στη γη, σαν φυτό. Μπορεί να φύγει για το κράτος της εθνικότητάς του, αν του έρχεται τόσο αβάσταχτο βάρος.
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ καμιά ανάμιξη του Τίτο οι Δεξιοί, σ’ εκείνη την υπόθεση. Όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, σε βιβλίο του το 1974:
«Η Σόφια φταίει για όλα. Η Σόφια έστειλε τον Γκότσεφ και τον Μητρόφσκι. Τους υπηκόους και αξιωματικούς του Τίτο!».
Το 1949 ο Αβέρωφ, ήταν υπουργός Εφοδιασμού, όπου πολύ πικράθηκε από μια υπόθεση με εισαγωγή ζάχαρης. Δεν έμαθε τίποτα όμως στα χρόνια της θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών; (1958 – 1963).
Αλλά οι «βουλγαροκτόνοι» ποτέ δεν έλειψαν από την Ελλάδα. Ενώ με τον Τίτο, θα τα έχει μέλι – ζάχαρη, όταν θα γίνει υπουργός Εξωτερικών.
Η ΣΥΓΧΥΣΗ από ολομέλειες, συσκέψεις και αποφάσεις, έρχεται κατοπινή. Στο πρώτο, μόλις βεβαιώνονται όλοι ότι ο καπνός πραγματικά δείχνει φωτιά, εκδηλώνονται άμεσα αντιδράσεις. Από ανθρώπους που είχαν αρνηθεί – παρά τα βασανιστήρια αστυνομιών και ΕΣΑ – να υπογράψουν δηλώσεις. (Για βδελυγμίες, παραφυάδες και βλακείες). Τα αρνήθηκαν γιατί δεν τα πίστευαν όλα εκείνα τα άθλια κατασκευάσματα. Τώρα όμως οι ίδιοι άνθρωποι, καταδικάζουν – πραγματικά με ειλικρίνεια – την απαράδεκτη εθνική υποχώρηση του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά. Και καθώς οι κρατικές υπηρεσίες κατάλαβαν πόσο τις εξυπηρετούσε εκείνη η «κομματική απόφαση» και δε ζητούν τίποτα παραπάνω, απολύονται χιλιάδες άνθρωποι από τα στρατόπεδα των βασανιστηρίων.
ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ τις αισθάνονται όσοι ζουν εδώ και σ τ α υ ρ ώ ν ο ν- τ α ι κάθε μέρα. Εκείνοι που βρίσκονται στις Πρέσπες, έχουν απομακρυνθεί αρκετά από την πραγματικότητα. Το δείχνει και μια απόφαση της νέας ΠΔΚ στις 14 Απριλίου 1949 για αμνηστίες και εξαιρέσεις:
«Έχοντας υπόψη την από 23 Δεκεμβρίου 1947 ιδρυτική Πράξη της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης.
Α π ο φ α σ ί ζ ο υ μ ε
Άρθρο 1
»Αμνηστεύονται όλα τα πολιτικά και κοινά αδικήματα που διεπράχθησαν από οιοδήποτε πρόσωπο μέχρι σήμερα. Εξαιρούνται μόνο οι αρχιεγκληματίες: 1) Παύλος Γλύξμπουργκ, 2) Φρειδερίκη Γλύξμπουργκ, 3) Αλέξανδρος Παπάγος, 4) Θρασύβουλος Τσακαλώτος, 5) Θωμάς Πετζόπουλος, 6) Θεμιστοκλής Σοφούλης, 7) Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, 8) Κωνσταντίνος Ρέντης, 9) Σπύρος Μαρκεζίνης, 10) Σοφοκλής Βενιζέλος, 11) Παναγιώτης Κανελλόπουλος, 12) Ναπολέων Ζέρβας, 13) Στυλιανός Γονατάς, 14) Γεώργιος Παπανδρέου, 15) Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, 16) Αλέξανδρος Διομήδης, 17) Γεώργιος Πεσματζόγλου, 18) Μποδοσάκης Αθανασιάδης».
(Φοίβος Γρηγοριάδης, σελίδες 364-369)

Β΄. ΟΙ ΟΛΕΘΡΙΕΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Η απόφαση της 5ης Ολομέλειας, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε σάλο, αναταραχή, αναταράξεις, λήψη σκληρών μέτρων από την Κυβέρνηση Φιλελευθέρων – Λαϊκών υπό την προεδρία του Θ. Σοφούλη, καταδίκη του Κ.Κ.Ε. Σκλήρυνε ακόμη περισσότερο την εθνική άμυνα της Ελλάδας.
«Όσοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού και κομμουνιστές συνελαμβάνοντο και παρεπέμποντο στα στρατοδικεία, ετίθεντο εμπρός στο αμείλικτο ερώτημα αν αποδέχονται ή αποκηρύσσουν την απόφαση του Κ.Κ.Ε. Και αν δεν την αποδέχονταν οι κατηγορούμενοι απαλλάσσονταν κάθε κατηγορίας, και αν την αποδέχονταν στήνονταν στο εκτελεστικό απόσπασμα για εθνική προδοσία. Έτσι, αυτή η απόφαση της 5ης Ολομέλειας, όχι μόνο ακρωτηρίαζε την Ελλάδα αλλά και το ίδιο το Κ.Κ.Ε. Η τότε κομμουνιστική ηγεσία υπό τον ανεγκέφαλο και ανεκδιήγητο Νίκο Ζαχαριάδη λειτουργούσε σαν δίκοπο μαχαίρι στα σωθικά του Έθνους: μαχαίρωσε όμως και χιλιάδες στελέχη και οπαδούς του Κ.Κ.Ε.».
Γ΄. ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΟΥ
Πολλές φορές στη μακρόχρονη και πολυκύμαντη θητεία μου (πολιτική και την ιστορία) διερωτήθηκα και εξέφρασα τις απορίες και τους προβληματισμούς μου σε ότι σχετίζεται με την προσωπικότητα του Νίκου Ζαχαριάδη, ενός πανίσχυρου και παντοδύναμου πολιτικού ηγέτη, που μπορούσε να πράξει και να επιτύχει τα πάντα, που διέθετε στο Κ.Κ.Ε. απεριόριστη ισχύ, ισχύ δικτάτορα, ένα πρόσωπο που δεκάδες χιλιάδες μέλη του κόμματος έδειξαν έμπρακτα σεβασμό και αφοσίωση, και του προσέδωσαν διαστάσεις «θεϊκές» μεγαλύτερες από τις πραγματικές. Οι αποφάσεις του κατά την περίοδο της πολιτικής του παντοδυναμίας, της προσωπολατρείας, αποτελούσαν θέσματο, για όλους, και κανείς δεν τολμούσε να τις κριτικάρει και πολύ περισσότερο να εκφράσει αντιρρήσεις για την ορθότητά τους γιατί θα τον έτρωγε – κατά την λαϊκή έκφραση – η μαρμάγκα. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, τον Μάιο του 1945, μετά την απελευθέρωσή του από το Νταχάου, και ανέλαβε πάλι τα καθήκοντα του Γενικού Γραμματέα του Κ.Κ.Ε., παρέλαβε ένα κόμμα με τετρακόσιες χιλιάδες μέλη, στο οποίο συμμετείχε η αφρόκρεμα του πνευματικού κόσμου της χώρας και όλων των κοινωνικών τάξεων. Ένα κόμμα με μέλη πιστά και αφοσιωμένα στο κόμμα, πίστη και φλόγα για δράση, έτοιμα να προσφέρουν όλο τους τον εαυτό για οποιαδήποτε θυσία. Και μάλιστα ένα κόμμα με την αίγλη της Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης, της οποίας ήταν η ραχοκοκαλιά. Το κόμμα αυτό, ο αμφιλεγόμενος, ανεκδιήγητος και αλλοπρόσαλλος αυτός ηγέτης το διέλυσε, διέσπασε την ενότητά του, το αποδιοργάνωσε. Από τα δεκάδες εγκληματικά του λάθη που σχετίζονται με το Κ.Κ.Ε., αναφέρω μόνο τρία, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα τον χαμό και τα μαρτύρια, ψυχικά και σωματικά, δεκάδων χιλιάδων στελεχών του Κ.Κ.Ε.
Πρώτο εγκληματικό του λάθος, η καταδίκη του Άρη Βελουχιώτη, του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, μιας προσωπικότητας του Αντιστασιακού κινήματος με ακτινοβολία – στο αντιστασιακό κίνημα –, με ξεχωριστές ηγετικές ικανότητες και διορατικότητα.
Και ενώ ο Βελουχιώτης πορευόταν προς τη Ρούμελη με την ελπίδα ότι ο Ζαχαριάδης θα έφερνε ριζική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της Αριστεράς, έπεσε στα χέρια του το φύλλο του «Ριζοσπάστη» με ημερομηνία 12 Ιουνίου 1945, στο οποίο το Κ.Κ.Ε., υπό την ηγεσία πλέον του Ζαχαριάδη, απεκήρυσσε κατά τον πιο χυδαίο τρόπο τον Καπετάνιο του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Έλεγε το δημοσίευμα εκείνο του «Ριζοσπάστη»:
« Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις, που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).
» Ο Βελουχιώτης κι ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το Κ.Κ.Ε., να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη…».
Όταν ο Βελουχιώτης διάβασε το πιο πάνω κείμενο, έθεσε τέρμα στη ζωή του, υπό δραματικές συνθήκες. Ηθικός αυτουργός της αυτοκτονίας του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, ο άνθρωπος που τον οδήγησε στον άδικο και άδοξο χαμό είναι ο Ζαχαριάδης. (Τύπος της εποχής).
Η πολιτικά και εθνικά χυδαία πράξη της αποκήρυξης από το Ζαχαριάδη, κατά τρόπο μάλιστα τόσο βάναυσο, του Άρη Βελουχιώτη, που είχε σαν αποτέλεσμα να κρεμαστεί το κεφάλι της ίδιας της ελληνικής εθνικής αντίστασης στους φανοστάτες της πλατείας των Τρικάλων, αποτελεί την πρώτη παραβίαση της σοσιαλιστικής νομιμότητας μέσα στο ελληνικό κίνημα από τον αυταρχικό σταλινίσκο γραμματέα του Κ.Κ.Ε. εκείνης της εποχής. Χαρακτηριστική εικόνα της κατοπινής αλυσίδας των παραβιάσεών του, που κατέληξαν στα ολίγα που ακολουθούν, είναι και τα όσα είπε ο Ρουμάνος ηγέτης Γκεόργκι Ντεζ, που σαν εισηγητής της Επιτροπής των αδελφών Κ Κ εξέτασε την πολιτική των παραβιάσεων του Ζαχαριάδη και των καταπατήσεων της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Γράφει ο Λευτέρης Μαυροειδής («Αυγή», 11 Μαρτίου 1981) με την ευκαιρία της 25ης επετείου από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και των καταγγελιών του Νικήτα Σεργκέγιεβιτς Χρουτσώφ:
« Σχετικά με τις εκκαθαρίσεις στελεχών η εισήγηση ανέφερε ότι από τα 44 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της Κ. Ε. που είχε εκλέξει το συνέδριο του 1945, είχαν διωχθεί από τον Ζαχαριάδη τα 29. Η ίδια κατάσταση επικρατούσε και στην Κ. Ε. Ελέγχου: Από τα 7 μέλη της Επιτροπής που είχαν εκλεγεί στο συνέδριο δεν έμειναν παρά μόνο τρία. Ανάμεσα στα μέλη της Κ. Ε. που είχαν χτυπηθεί από τον Ζαχαριάδη ήταν κορυφαίοι ηγέτες του κόμματος όπως ο Μ. Παρτσαλίδης, ο Μάρκος Βαφειάδης, η Χρύσα Χατζηβασιλείου, ο Κώστας Καραγιώργης, (ο Γιώργης Σιάντος μετά θάνατον) και ο ευπατρίδης Ανδρέας Τζήμας (Σαμαρινιώτης), ο Κανελλόπουλος του Κ.Κ.Ε. και πολλοί άλλοι.
Προχωρώντας στις αποκαλύψεις του ο Γκ. Γκεοργκίου Ντεζ είπε επίσης ότι ο Ζαχαριάδης δεν περιοριζόταν μόνο σε μέτρα κομματικής τιμωρίας των προσώπων που δεν του ήταν αρεστά, όπως η καθαίρεση ή η διαγραφή από το κόμμα. «Συχνά ζητούσε αβάσιμα από τα κομματικά και κρατικά όργανα των χωρών όπου ζουν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, τη σύλληψη και τη φυλάκιση αυτών των προσώπων». Τον Σεπτέμβριο π.χ. του 1955, αντιπρόσωποι της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. ζήτησαν τελεσιγραφικά από την Κ. Ε. του Κ. Κ. του Ουζμπεκιστάν τη σύλληψη 19 μελών του κόμματος και την εκτόπιση από την Τασκένδη 55 ανθρώπων.
Η Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. ζήτησε λίγο πριν την Ολομέλεια από την Κ. Ε. του Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας να συλλάβει και να φυλακίσει τον στρατηγό Χείμαρρο. Η Κ. Ε. του Εργατικού Κόμματος Ρουμανίας θεώρησε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος γι’ αυτό. Τότε οι καθοδηγητές της Κ. Ε. του Κ.Κ.Ε. συνέλαβαν μόνοι τους τον Χείμαρρο και τον κράτησαν μερικές βδομάδες υπό φρούρηση.
Ο Γκ. Γκεοργκίου Ντεζ δεν εξήγησε βέβαια πώς ήταν δυνατό σε ένα σοσιαλιστικό κράτος που διευθυνόταν από το Ρουμανικό Εργατικό Κόμμα να έχει ο Ζαχαριάδης τη δυνατότητα αυτοτελούς αστυνομικής δραστηριότητας και δικά του κριτήρια, αν και, όπως πρόσθεσε, «τέτοιου είδους κατάχρηση της φιλοξενίας των χωρών όπου ζουν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες και καταπάτηση των νόμων των χωρών αυτών από μέρους του Ζαχαριάδη δεν αποτελεί μοναδικό φαινόμενο». Δεν αναφέρθηκε άλλωστε η εισήγηση της Επιτροπής των έξι κομμάτων στην τραγική ιστορία του Κώστα Καραγιώργη που είχε πιαστεί στο Βουκουρέστι σαν «πράκτορας της κλίκας Τίτο – Ράνκοβιτς», είχε κλεισθεί σε μια βαρύτατη φυλακή και τελικά πέθανε, μερικές μόλις εβδομάδες πριν από την ανατροπή του καθεστώτος Ζαχαριάδη.
Αλλά και τα όσα είχε καταγγείλει η εισήγηση των έξι κομμάτων ήταν ήδη αρκετά για να ξεσηκωθεί ολόκληρο το κόμμα, ιδιαίτερα η πολιτική προσφυγιά που είχε ζήσει και τη δοκιμασία του εμφυλίου πολέμου και το καθεστώς Ζαχαριάδη μετά τον εμφύλιο πόλεμο σε ένα καθολικό κίνημα οργής. Στη διάρκεια των δραματικών συνεδριάσεων των κομματικών οργανώσεων στις σοσιαλιστικές χώρες, συνεδριάσεων που κρατούσαν μερόνυχτα ολόκληρα, επρόκειτο άλλωστε να καταγγελθεί σωρεία άλλων στυγνών εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί σε βάρος του κόσμου των Ελλήνων κομμουνιστών από την ομάδα Ζαχαριάδη.
Οι μαζικές ανακρίσεις και τα τρομερά βασανιστήρια σε βάρος εκατοντάδων μαχητών του ΔΣΕ στη Ρούμελη και τον Έβρο, τα εγκλήματα του Μπούλκες, οι εκτελέσεις του Γιαννούλη, του Γεωργιάδη και τόσων άλλων στο Βουνό και άλλα..».
Δεύτερο λάθος, η απόφαση της 5ης Ολομέλειας, περί της οποίας έγινε αναφορά πιο πάνω.
Τρίτο και μέγιστο επίσης εγκληματικό λάθος, η άστοχη πολιτική του: «ΟΠΛΟΥ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ». Για το «όπλο παρά πόδα», ο έγκριτος ιστορικός Φοίβος Γρηγοριάδης γράφει τα εξής:
«Οι άνδρες του ΔΣΕ απομακρύνονται από τα ελληνικά σύνορα. Ο όγκος τους, από την Αλβανία, μεταφέρεται με σοβιετικά καράβια στα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Για να πάρουν απ’ εκεί οι περισσότεροι, το δρόμο προς το Ουζμπεκιστάν της Κεντρικής Ασίας. Και λιγότεροι για Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, Αν. Γερμανία.
Αλλά ο αρχηγός τους, η αυθεντία του κόμματος, ο υπεράνω κάθε κριτικής, διαπράττει και ένα άλλο εγκληματικό λάθος για τα μέλη του Κ.Κ.Ε. Για να μην αναγνωρίσει τα άλλα και την ήττα, με την απειλή πως ο ΔΣΕ δεν διαλύεται αλλά παραμένει συγκροτημένος, κρατάει «το όπλο παρά πόδας». (Απόφαση με την 6η Ολομέλεια, ραδιόφωνο στις 15 Οκτωβρίου):
«Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας δεν κατέθεσε τα όπλα μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα.
»Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υπεροχή του μοναρχοφασισμού. Μα ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας δεν λύγισε και δεν συντρίφθηκε. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του.
»Γελιώνται θανάσιμα όσοι φαντάζονται ότι δεν υπάρχει πια Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση…».
ΔΙΝΕΙ μάλιστα εντολή να γυρίσουν διακόσια στελέχη πίσω, για να συντηρήσουν τον μικροανταρτοπόλεμο. Και θα εισδύσουν αρκετοί, χωρίς να ξαναγυρίσουν πια.
Η απερίγραπτη εγωπάθεια, δεν τον αφήνει να το πάρει απόφαση ούτε και τώρα. Την αποχώρηση, την ονομάζει προσωρινή υποχώρηση.
Τούτο το λάθος του «παρά πόδα» όμως, έχει σχέση και με τις ανησυχίες του για το προσωπικό του μέλλον. Θέλει να μείνουν οι αντάρτες στρατιώτες, σε μονάδες και σχηματισμούς. Να μη γίνουν πολιτικοί φυγάδες ή πρόσφυγες. Για να τους κρατάει πειθαρχημένους χωρίς δικαιώματα πολίτη. Πειθαρχημένους με «πειθαρχεία». (Σε πειθαρχείο θα τον πεθάνει τον απείθαρχο Καραγιώργη). Γι’ αυτό θέλει «το όπλο παραπόδα». Και άλλο που δεν θέλουν οι έξαλλοι όπως και οι σκοτεινοί παράγοντες της ακροδεξιάς, για τα δικά τους σχέδια και επιδιώξεις. Για να φωνάζουν χρόνια πολλά: Με κραυγές. Με ραδιόφωνα. Με δηλώσεις. Με κρατικά έγγραφα. Με δικαστικές αποφάσεις: Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι η α ν τ α ρ σ ί α!
ΤΟ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ θα παίζουν – κατά χαρακτηρισμό του Γ. Παπανδρέου – 12 χρόνια. Για να διατηρήσουν το νομικό πλάσμα της συνεχιζόμενης ανταρσίας (να διατηρούν έκτακτα μέτρα, εξορίες, στρατοδικεία και άλλα πολλά) θα παίζουν το κρυφτούλι, με τα επιχειρήματα. (Τόμος 10, σελίδα 426).
Πώς λοιπόν να χαρακτηρίσω τα παραπάνω; Σαν τα επακόλουθα μιας αχαρακτήριστης πολιτικής σύγχυσης του αδιαμφισβήτητου ηγέτη στην απέλπιδα προσπάθειά του να καλύψει τα πολιτικά και στρατιωτικά του λάθη και σφάλματα με ασύστολες δικαιολογίες, που περιείχαν πλήθος πολιτικών μωριών και αντιφάσεων; Ή σαν προβοκάτσια; Ή τέλος σαν μια σειρά δολίων ενεργειών που αποσκοπούσαν στη φθορά και αποδυνάμωση του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος που μετά την απελευθέρωση έφθασε στον κολοφώνα της ακμής του;
Κατηγορηματική απάντηση, με σαφήνεια, καθαρότητα και χωρίς επιφυλάξεις, προσωπικά δεν μπορώ να δώσω, είναι πέραν των δυνατοτήτων μου. Αρμόδιοι είναι άλλοι και πιο ειδικά το Κ.Κ.Ε., το οποίο έχει πλούσιο αρχειακό υλικό και έμπειρα πρόσωπα.
Τελειώνοντας αυτή την μονογραφία, θέλω να πω στον αναγνώστη, ότι ο γράφων, από ιδεολογική και συναισθηματική παρόρμηση είναι τοποθετημένος από την πλευρά των αδικημένων και όλων των ιδεολόγων – και όχι των ξενόδουλων και ξενοκίνητων, που η δράση τους μέσα στο Κ.Κ.Ε. εξυπηρέτησε ξένα συμφέροντα –, που πρόταξαν τα στήθη τους θέλοντας να θεμελιώσουν ένα καλύτερο αύριο.
Προσπάθησε να είναι αντικειμενικός, όσο του επιτρέπει η συναισθηματική του ταλάντωση, αλλά αν κάποτε δεν το κατόρθωσε, παρηγορείται με εκείνο που είπε ο Βλαδιμήρ Ιλίτς Λένιν ότι: «Στην ιστορία πρέπει να παίρνουμε αποφασιστικά και χωρίς δισταγμούς το μέρος της προοδευτικής πλευράς».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. που πήρε αυτή την απόφαση, συμμετείχε και ο Ζήσης Ζωγράφος. Ο Ζήσης Ζωγράφος γεννήθηκε το 1913 στο εύανδρο και ελληνικότατο Βογατσικό Καστοριάς. Το επώνυμο Ζωγράφος το πήρε γιατί ο παππούς και ο πατέρας του ησχολούντο με την ζωγραφική. Από μικρός παρουσίασε υψηλό δείκτη ευφυΐας. Τελείωσε με άριστα Δημοτικό, Γυμνάσιο και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης και διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Φλώρινας. Δεν φαίνεται να άσκησε δικηγορία, γιατί όλα του τα χρόνια τα πέρασε στις φυλακές και τις εξορίες, όπως στην Ακροναύπλια και αλλού. Ζήσης Ζωγράφος, Αντρέας Τζήμας και Μιλτιάδης Πορφυρογένης ήταν οι κορυφαίοι των κορυφαίων του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος από την άποψη της άρτιας πνευματικής τους καλλιέργειας και της βαθιάς γνώσης της Μαρξιστικής θεωρίας. Είναι άξιον απορίας πώς ο Ζήσης Ζωγράφος, με αστική οικογενειακή Ελληνική συνείδηση και καταγωγή συνέπραξε σ’ αυτή την απόφαση. Η ένταξή του στο Κ.Κ.Ε., φαίνεται πως είχε σαν αποτέλεσμα την αλλοτρίωση της προσωπικότητάς του.
2. Ο Μιχαήλ Κεραμιτζής ή Κεραμιτζίεφ από το Γάβρο Καστοριάς, ήταν σημαίνων βουλγαρόφιλος κομμουνιστής, ο οποίος προωθήθηκε δια του μηχανισμού του Κ.Κ.Ε. στον ΕΛΑΣ, το ΣΝΟΦ (βλέπε ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3) και την ΠΕΕΑ. Ήταν ανώτερος υπάλληλος στην Αγροφυλακή της περιοχής έως το 1939, όταν απολύθηκε από την υπηρεσία για τα κομμουνιστικά του φρονήματα και συνελήφθη. Ήταν απόφοιτος του Γυμνασίου Καστοριάς και κομμουνιστής από το 1935. Επιστρατεύθηκε στον Πόλεμο του 1940-1941, αλλά τέθηκε υπό περιορισμό μαζί με πολλούς άλλους Σλαβοφώνους στην Κεφαλληνία. Ήταν μεταξύ των τοπικών κομμουνιστών που διέφυγαν το 1941 στη Βουλγαρία για να επιστρέψει και αυτός, όπως και ο Πέϊος, το 1942 στα Κορέστια ύστερα από πρόσκληση του Κ.Κ.Ε. και κάτω από άγνωστες συνθήκες. Ως στέλεχος του ΕΛΑΣ και του ΣΝΟΦ ο Κεραμιτζής ανέπτυξε, όπως και οι άλλοι Σλαβόφωνοι αυτονομιστές, στενές σχέσεις με τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους και κατηύθυνε πολλούς Κομιτατζήδες στις τάξεις τους. Πριν ωστόσο περάσει και επισήμως από την Ελλάδα στη Γιουγκοσλαβία είχε εκλεγεί από το Κ.Κ.Ε. αντιπρόσωπος Καστοριάς στην ΠΕΕΑ.
3. ΣΝΟΦ (SNOF: Slovenomakedonski Narodno Oslobodi-telen Front).
4. Ο Ηλίας Δημάκης ή Γκότσεφ καταγόταν από το χωριό Μελά των Κορεστίων, αλλά εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του, όταν ήταν παιδί, στη Φλώρινα. Έγινε φαίνεται κομμουνιστής κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
5. Άλλο προβεβλημένο στέλεχος των Σλαβοφώνων στην περιοχή της Καστοριάς ήταν και ο Πασχάλης Μητρόπουλος ή Μητρόφσκι, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Τσούκα της Καστοριάς, αλλά ήταν εγκατεστημένος στο Άργος Ορεστικό. Ο Μητρόπουλος σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης και άσκησε δικηγορία στο Πρωτοδικείο της Καστοριάς. Ο Μητρόπουλος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση του ΣΝΟΦ και συνεργαζόταν με τον Πέϊο και άλλους Σλαβοφώνους αυτονομιστές με ανάλογες διασυνδέσεις στο σλαβόφωνο στοιχείο της περιοχής. Μετά την απελευθέρωση κατέφυγε μαζί με άλλους στους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους, με τη βοήθεια των οποίων αυτός και τα άλλα στελέχη του διαλυθέντος ΣΝΟΦ ίδρυσαν την «Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή της Κατεχόμενης από την Ελλάδα Μακεδονίας», η οποία καλούσε τους Σλαβοφώνους Αντάρτες του ΕΛΑΣ να περάσουν στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, για να συνεχίσουν τον αγώνα για την αυτοδιάθεση των «Μακεδόνων».